سوال....

دنیای دیوانه ی دیوانه....

گم شدن در گم شدن دین من است...نیستی در هست آیین من است....:)

ﻣﺮﺩﯼ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﺪﻡ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺯ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ . ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺁﯾﺪ؟ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺭﻭﺩ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﻮﺯ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ؟ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻨﺪ ﻣﯿﺒﺎﺭﺩ . ﻣﺮﺩ ﻣﻮﺯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﺳﻢ ﻣﻮﺯ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﺮﺩ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺮﻭﺩ . ﺁﯾﺎ ﺣﻮﺍﺳﺶ ﺑﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﺴﺖ؟ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺵ ﻣﯽﮔﺬﺭﺩ؟ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﺮﺳﺪ؟ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﺪ؟ ﭼﺮﺍ؟ ﭼﻪ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﭼﻨﺪ ﺳﺆﺍﻝ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﯼ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﺪﻡ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺯ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﺳﺆﺍﻝ ﻗﺒﻠﯽ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎﺳﺖ؟ ﯾﺎ ﻧﻮﻉ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺳﺆﺍﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﯼ ﻣﺮﺩ ﯾﺎ ﻗﺪﻡﺯﺩﻥ ﯾﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ؟ ﺍﮔﺮ ﻧﻪ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻪ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﻫﺮ ﺳﺆﺍﻝ ﺳﺆﺍﻟﯽﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺳﺖ، ﭼﻪ ﻫﺪﻑ ﻭ ﻓﺎﯾﺪﻩﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ، ﺳﺆﺍﻝ ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؟ﺁﯾﺎ ﻣﺮﺩ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻣﻮﺯ ﻟﺬﺕ ﻣﯽﺑﺮﺩ؟ ﺍﺯ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﭼﻪ؟ﺁﯾﺎ ﻣﺮﺩ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎﻩﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺳﺆﺍﻝﻫﺎ ﺭﺍ ﭼﻄﻮﺭ؟ ﭼﺮﺍ ﺭﻧﮓ ﺯﺭﺩ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻮﺯ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻧﮓ ﻣﻤﮑﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥﮐﺪﺭ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺆﺍﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺆﺍﻝ ﺩﺭ ﺫﻫﻦﺩﺍﺭﻡ . ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ: ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﺪﻡﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺯ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ، ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻏﻤﻨﺎﮎ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩﺍﯼ، ﺑﺎ ﺗﻮ، ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻗﺪﻡ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺯ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ....

ﺑﺎ کمی ﺗﺼﺮﻑ، ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ Stories
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ: John Edgar Wideman
مترجم: آرش رادمنش

نظرات شما عزیزان:

negin